به نام خدا وقتی قصد میکنی ازداج کنی در ذهنت یک زندگی عاشقانه و پر مهر  و محبت را ترسیم میکنی ؟ اما وقتی زیر یک سقف می روی تفاوت ها و اختلاف سلیقه ات با همسر کمکم مشکل ساز میشود . احساس میکنی عشقت کمرنگ شده گاهی کار به جایی میرسی که میگویی خدایا چرا اینطور شد یعنی اشتباه انتخاب کردم ؟! و گاهی دخالت ها ی اطرافیان به اسم دلسوزی آدم را تحریک میکند که اشتباه کرده ؟ 

اما اما مشکل از کجاست ؟ چرا فورا به سراغ آخرین مرحله میرویم ؟ چرا به جای اینکه همیشه منتظر محبت و احترام باشیم حاضر نیستیم غرور را کنار بگذاریم و خودمان عشق بدهیم . کسی میگفت اگر توقع را پایین بیاوریم از همه کس حتی خدا همیشه آرامش داریم . تا کی میخواهی توقع داشته باشیم هما به ما احترام بگذارند ? همه عاشق ما باشند ؟ گاهی از خودمان شروع کنیم .

 یا